“นายลาซาร์” สุภาพบุรุษและนักปราชญ์

ครูอันเป็นที่รักของโรงเรียนมัธยมต้น

ในมอนทรีออลได้แขวนคอตัวเองในห้องเรียนโดยไม่ทิ้งคำถามใด ๆ ไว้นอกจากคำถามและช่องว่างในใจนักเรียนตัวน้อยของเธอ โดยเฉพาะไซม่อน ผู้ค้นพบเธอ และอลิซที่ลองมองดู ต้องการคำแนะนำทางอารมณ์และครูคนใหม่ บาชีร์ ลาซาร์ปรากฏตัว ดูเหมือนไม่มีที่ไหนเลย โดยประกาศว่าเขารู้ว่ามีเจ้าหน้าที่เปิดรับและมีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะเติมเต็ม เขาอ้างว่าเป็นครูมา 20 ปีในแอลจีเรียและเป็นพลเมืองแคนาดาถาวร เขาจึงทิ้งประวัติย่อไว้กับนาง Vaillancourt อาจารย์ใหญ่ และรอการติดต่อจากเธอ ซึ่งจะมาในทันที

คาดหวังจากนักเรียนมากกว่าที่พวกเขาพร้อมที่จะให้ สมการทั้งสองข้างเริ่มกระบวนการปรับอย่างช้าๆ ซึ่งจะส่งผลให้เกิดการเติบโตทางอารมณ์และวิชาการอย่างมหาศาล แต่ถึงแม้จะมีสิ่งที่เรียกว่าแนวทางใหม่ในการศึกษาและการให้คำปรึกษา แต่ฝ่ายบริหารก็เข้มงวดในความเชื่อของพวกเขาว่าเด็ก ๆ ทำได้ดีหลังจากความบอบช้ำจากการเสียชีวิตของครู อย่างไรก็ตาม Lazhar ได้เห็นว่านักเรียนแสดงท่าทีอย่างไร หลบหนีไปในความสันโดษหรือเรียกร้องความสนใจ รู้ดีว่าพวกเขาไม่เป็นไร พวกเขามีความรู้สึกที่จะแสดงแม้ว่าโรงเรียนและผู้ปกครองไม่สามารถหรือไม่เต็มใจที่จะเห็น Lazhar ยังรู้โดยตรงถึงผลกระทบที่ยั่งยืนของโศกนาฏกรรมเพราะเขาไม่ใช่สิ่งที่เขาอ้างว่าเป็น แต่เป็นพลเมืองแอลจีเรียที่สมัครขอลี้ภัยทางการเมืองหลังจากการเสียชีวิตอันน่าเศร้าของภรรยาและลูก ๆ ของเขา เขามีความเหมือนกันกับนักเรียนมากกว่าที่เขาเปิดเผย

“Monsieur Lazhar” เป็นการผสมผสานที่ซับซ้อน

ของธีมที่เกี่ยวข้องกันมากมาย ด้านหนึ่งนี่คือรูปลักษณ์ภายในระบบโรงเรียนที่มีกฎ “ห้ามแตะต้อง” ซึ่งนอกเหนือจากความหมายทางกายภาพแล้วยังทำให้เกิดอารมณ์อีกด้วย นักเรียนเหล่านี้ต้องการความสะดวกสบาย การชักชวน คำแนะนำและการถือครอง แน่นอนว่ากฎดังกล่าวถูกนำมาใช้เพื่อขจัดการลงโทษทางร่างกาย แต่ผลที่ตามมาคือครูไม่ได้รับอนุญาตให้จับมือ กอด หรือให้การเสริมกำลังทางกายในทางบวกอีกต่อไป ทิ้งความเป็นพ่อแม่ไว้กับพ่อแม่คือร้องไห้ แต่พ่อแม่ที่ไม่ยอมเป็นพ่อแม่ล่ะ? ภาพยนตร์เรื่องล่าสุดของ Tony Kaye เรื่อง “Detachment” พยายามที่จะครอบคลุมพื้นที่ที่คล้ายกัน แต่ไม่มีประสิทธิภาพทั้งหมด ผู้อำนวยการ Philippe Falardeau เข้าถึงประเด็นเดียวกันผ่านการมีส่วนร่วม – ผลกระทบต่อนักเรียนและครูของพวกเขา

คนสวยคนหนึ่งของ “Monsieur Lazhar” กำลังชมดอกบานของทั้งนักเรียนและครูขณะที่พวกเขาโต้ตอบและทำความเข้าใจซึ่งกันและกัน ทั้งสองฝ่ายมีส่วนสนับสนุนอย่างเท่าเทียมกันในการเติบโตนี้ เนื่องจาก Lazhar ต้องปรับตัวเข้ากับระบบการศึกษาใหม่โดยไม่สูญเสียค่านิยมและความสามารถในการส่งผลกระทบต่อนักเรียน ในทางกลับกัน นักเรียนเริ่มเจริญเติบโตในสภาพแวดล้อมที่เป็นแบบดั้งเดิมมากขึ้น โดยเพิ่มโครงสร้างให้กับชีวิตและความคิดสร้างสรรค์ในการคิดของพวกเขา

“Monsieur Lazhar” เป็นโศกนาฏกรรมและเรื่องราวความรักที่เท่าเทียมกัน แต่ที่สำคัญกว่านั้นมันเป็นเรื่องของการไว้ทุกข์แม้ว่า Falardeau จะปฏิเสธเรื่องนี้ สำหรับเด็กและ Lazhar จะไม่มีความก้าวหน้าในชีวิตไปข้างหน้าหากปราศจากการรับรู้ถึงสิ่งที่พวกเขาเคยประสบมา บางทีอาจเป็นเพราะมันยากเกินไปที่จะรับมือ หรือบางทีอาจเป็นความเย่อหยิ่งของสิ่งที่เรียกว่ามืออาชีพในโรงเรียน แต่เด็กเหล่านี้ โดยเฉพาะไซม่อนและอลิซ ซึ่งทั้งคู่พบว่าตัวเองอยู่คนเดียวบ่อยเกินไป ไม่คิดอะไรเลยนอกจากการตายของครูและ ความคิดที่ผิดของพวกเขาว่าพวกเขาต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของเธอ

การแสดงเป็นสิ่งที่เคยถูกเรียกว่าเป็นธรรมชาติและสิ่งที่ฉันเรียกว่ายอดเยี่ยม จาก Danielle Proulx ในฐานะครูใหญ่ผู้เห็นอกเห็นใจที่ออกไปด้วยแขนขาเพียงเพื่อจะตัดมันออกไป และ Brigitte Poupart ในฐานะครูที่เปี่ยมด้วยความอบอุ่นซึ่งสร้างความสงบสุขให้กับระบบที่น่าเกรงขาม ความจริงของการศึกษาสมัยใหม่ถูกถ่ายทอดออกมาอย่างสมจริงในมือของพวกเขา . แต่ดาราของภาพยนตร์เรื่องนี้ในทุกวิถีทาง รูปทรง และรูปแบบคือนักแสดงชาวแอลจีเรีย ซึ่งเป็นที่รู้จักในฝรั่งเศสและแอฟริกาเหนือ แต่ไม่ค่อยมีใครรู้จักที่อื่นชื่อเฟลลาก ด้วยแผนงานของใบหน้า ดวงตาสีเข้มขนาดใหญ่ และจมูกที่ใหญ่เกินไป เขาเป็นการ์ตูนของผู้ชายคนหนึ่ง มองเห็นปัญหาเบื้องหลังดวงตาเหล่านั้นได้ง่าย แต่ในขณะเดียวกัน ดวงตาคู่เดียวกันก็สามารถนำความสดใสและอารมณ์ขันมาสู่ชีวิตของเด็กๆ ในชั้นเรียนของเขาได้ ตัวละครของเขามาที่โรงเรียนนั้นเพื่อสัมผัสสิ่งที่เหลืออยู่ของภรรยาผู้ล่วงลับของเขาซึ่งเป็นครูที่แท้จริง คำพูดที่นุ่มนวลและลื่นไหลของ Fellag ทำให้ทุกคนที่อยู่รอบตัวเขาสบายใจ ยกเว้นตัวเขาเอง ฉากของเขาในสำนักงานตรวจคนเข้าเมืองในขณะที่เขาต่อสู้เพื่อลี้ภัยทางการเมืองกับข้าราชการอนุญาโตตุลาการที่หมิ่นประมาทการอ้างสิทธิ์ของเขาทำให้เกิดความโกรธและความเกลียดชังในตัวเขา Fellag ทำให้คุณรู้สึกถึงความเจ็บปวดของผู้ชายคนหนึ่งที่รู้สึกผิดที่ยังมีชีวิตอยู่เมื่อคนที่เขารักตายไปแล้ว